Terra Nova goes Riga & Tallinn
Tallinn, Estland
Mijn arme, arme rolkoffertje. Denderend over kiezelstenen straatjes, paadjes en pleinen bereikten de koffers ons hostel. Of we het raam in de kamer dicht konden houden, want dat was stuk. 10 Tilianen + 10 soorten deo’s op één kamer, dat beloofde veel goeds.
Eenmaal weer buiten kon ons avontuur in Tallinn beginnen. Korte reminder: Tallinn is de hoofdstad van Estland, je kan er gewoon met euro’s betalen én pinnen (goh echt? Ja, echt) en er wordt redelijk Engels gesproken. Tijdens de tour in het parlementsgebouw verbaasde ik me over hun digitale ID’s, digitale rijbewijzen en zelfs digitale stembiljetten. Tot het laatste moment kan je besluiten op een andere kandidaat te stemmen. Geen gedoe met je fysiek naar een stemlokaal bewegen. Waarom doen wij dat niet ook?
Tallinn was net een sprookje. Alles was pastel (het parlementsgebouw was babyroze) en alles was schoon. Geen kauwgom, nauwelijks duiven, maar ook: nauwelijks mensen. De enige Esten die we overdag tegenkwamen waren ofwel verkleed in Middeleeuwse kledij - hier kom ik zo op terug - ofwel gekleed in een wit Calvin Klein crop top en roze pyjamabroek. Deze laatste groep bemande de 24/7 winkels waar we onze versnaperingen haalden. De eerste groep zong ons op straat toe en nam ons mee naar hun restaurant. We stapten een geheel andere wereld in. Een ruimte met kaarsen verlicht, wapens aan de muren en de Estische AVG sierde de tafel. In de Dungeon leerden we over de mythes die in die tijd leefden, om vervolgens bij te komen in een restaurant met gigantische tonnen en skihuisjes waarin je samen honingbier kon drinken. Ik had het met de groep echt heel gezellig. Het was alleen zo raar dat we vaak de enige gasten waren...
Die leegte was dus gek, waar hadden alle Esten zich verstopt? Er was geen speciale feestdag, I Googled it, en Tallinn telt bijna 450.000 inwoners - dat zijn er meer dan in Utrecht en bedenk je even hoe belachelijk veel mensen daar rondwandelen/fietsen/toeteren. Ze moesten dus ergens zitten, maar waar? Toen we iets buiten het centrum de hippe foodmarket bezochten, viel het kwartje: Esten komen ‘s avonds hun huizen uit om samen te eten, te kletsen en de warmte op te zoeken. Te midden van Estisch en Russisch geroezemoes hebben we heerlijk gegeten (F-hoone is een aanrader). Opmerkelijk was de hoeveelheid soorten alcoholvrij bier die ze schonken en de opgewektheid van de jonge mensen - denk onze generatie - die ons bedienden.
Heel bijzonder was de laatste avond. De commissie had een paar barretjes uitgezocht om ons de sfeer van ‘Tallinn at night’ te laten proeven. De eerste bar leek op een woonkamer. Klein, gemoedelijk, haardvuur in de hoek, beetje proppen maar vooral heel gezellig. De massief houten deur van de tweede bar was niet zo uitnodigend, maar gelukkig kwam de bewaker net een sigaretje
roken en liet ze ons binnen. Eenmaal boven bevonden we ons voor een tweede maal in iemands woonkamer, ruimer dit keer en met gele muren. De sfeer was er één die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Versterkt door lekkernijen van McDonalds sloten we ons Tallinn avontuur af in een karaokebar. Het Tilia-lied galmde door de straten. Gedoucht, gepoetst en druk met de Uber app in de weer gingen we de volgende ochtend op pad. Next stop: Riga. Hopen dat de wieltjes van mijn koffertje een tweede stad overleven.
Georgina
PS. Ik wil dan nu een momentje pakken om de commissie nogmaals te bedanken voor deze mooie reis. Ja, het was heel koud en ja, soms sloeg een activiteit meer aan bij de één dan bij de ander, maar voor ieder was er wat wils en ík heb het in ieder geval ontzettend naar mijn zin gehad. Dank jullie wel!
Riga, Letland
Met lichte hoofdpijn van het slaaptekort en een lange reis in het vooruitzicht begonnen de Tilianen ietwat mopperend aan het opruimen van de twee kamers die zij in de laatste twee dagen hadden omgetoverd tot ware zwijnenstallen. Maar alle lof; binnen een uur bevond (bijna) iedereen zich met kleine oogjes maar ingepakte koffers in de lobby van het hostel. Met de tram (zonder kaartje, want waar kon je die ook alweer kopen?), met de Uber of te voet verplaatsten de 24 Tilianen zich langzaam maar zeker naar het busstation. Na een heuse check-in (voor een bus?!) mochten we ons settelen in luxe stoelen met een tv-schermpje voor onze neus en werd ons een drankje aangeboden. Vijf uur later reden we Riga binnen. Wat een wereld van verschil! Waar het stille Tallinn voornamelijk bestaat uit zoete, pastelkleurige huisjes, valt Riga te beschrijven als een ware stad. Hoge, grote rijen huizen en in tegenstelling tot het soms wat uitgestorven Tallinn, mensen op straat!
Ook onze appartementen bleken comfortabel, uitgerust met een eigen woonkamer en goed onderhouden bed- en badkamers. Na ons geïnstalleerd te hebben begaven wij ons langzaam richting het avondeten: een culinair hoogstandje uit een niet-zo-Letse keuken. Hoewel ik schrok toen ik een zwarte hamburger voor mijn neus kreeg (hoorde zo kennelijk, niet aangebrand!) was het heerlijk. Samen wandelden we rustig terug naar het hostel om daar gezellig met zijn allen in een van de appartementen na te kletsen over Tallinn, de busreis en onze eerste indrukken van de Letse hoofdstad. Daarna scheidden onze wegen zich: sommigen gingen alvast naar bed, sommigen waagde zich aan het Letse nachtleven en andere begaven zich naar hun eigen vertrekken om daar een spelletje te spelen.
Ik koos voor de eerste optie, de volgende dag moesten we namelijk vroeg op voor het Husky-sleeën!! Om 10 uur werden we met een busje opgehaald voor ons appartement (luxe) en naar het bos gereden. We werden begroet door zo’n vijfentwintig blaffende viervoeters, een beter welkom kun je je uiteraard niet wensen. Na een korte uitleg over de buggy waarmee we een ritje zouden gaan maken (de idyllische sneeuw bleef dit jaar helaas uit) mochten we de ietwat ongeduldige honden aaien. Ik denk dat dit het moment was waarop ik besloot dat zes husky's in plaats van eentje ook een optie was, voor als ik later groot en sterk ben. Toen Syb en ik eenmaal aan de beurt waren om een ritje door het bos te maken, waren we alles behalve teleurgesteld. Het ging verbazingwekkend hard, de honden vonden het leuk en beiden waren we weer een ervaring rijker. Want hoe vaak rij je nou met 20 km/u door een Ests bos, een zwak winterzonnetje dat door de bomen schijnt, voort getrokken door vijf enthousiaste honden? Nadat we uitgeknuffeld waren (als er al zoiets bestaat), nam een van de begeleiders ons mee naar een uitzichttoren met prachtig zicht over de uitgestrekte bossen. Eenmaal boven werd ik er pijnlijk aan herinnerd dat ik hoogtevrees (‘oh ja’) had en daar nog niet overheen gegroeid was. Jammer, maar ik heb het gehaald!
Na een korte wandeling door de stad, streken Sophie, Simone, Marline en ik neer in een lokaal, ondergronds restaurant. Dit was waarschijnlijk de beste beslissing van de week. Er speelde een live band, er werd heerlijk traditioneel voor je gekookt, de mensen waren aardig en het was allemaal ook nog eens ontzettend goedkoop. Na het eten werden wij vergezeld door de rest van de groep en trokken we samen de stad in om Riga-by-night eens hoogstpersoonlijk mee te maken.
De volgende ochtend verzamelden wij ons in het Estse oorlogsmuseum. Begeleid door een ontzettend attente gids werden wij door jaren aan gevecht heen geleid. Het was heel interessant om te zien hoe zij bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog compleet anders hebben meegemaakt dan wij in West-Europa. Het 3 verdiepingen hoge gebouw bevatte ontzettend veel informatie, video’s, foto’s en bewaarde voorwerpen zoals brieven, waardoor alles wat onze gids vertelde ontzettend tot de verbeelding sprak.
‘s Middags werden wij net buiten Riga verwacht in een oude Sovjet fabriek, waar ons de fijne kneepjes van de paintball sport werden bijgebracht. Onherkenbaar in camouflagepakken en maskers namen de Tilianen het tegen elkaar op. Vriendschappelijk, uiteraard. ‘s Avonds konden we daardoor gelukkig nog gezellig met zijn allen om de tafel voor een Letse bierproeverij. Te laat maken ging niet, wat de volgende dag stond ons een fysieke uitdaging te wachten in Sigulda.
Sigulda ligt een uurtje met de trein van Riga vandaan. Onze eerste stop was de bobsleebaan. Nog zo’n levenservaring als je het mij vraagt. De rit in het geblindeerd busje terug omhoog was net zo eng als de afdaling zelf, maar wat was dit gaaf! Ik voelde me net een kind dat voor het eerst van de grote glijbaan af mocht. Alleen was deze glijbaan 1200 meter lang en kon je er met maximaal 125 km/u vanaf (tijden voor professionals, al voelde het wel zo). Deze adrenaline-rush werd opgevolgd door een wandeling door het stadje, een ritje met de kabelbaan en een tocht over ellenlange houten trappen die leidde naar een oud kasteel. Eenmaal terug in Riga besloten we de reis met zijn alle goed af te sluiten met een etentje in een rooftop bar en een door Mimi en Syb georganiseerde happy-hour-kroegentocht. Een beter afscheid van het mooie Riga hadden wij ons niet kunnen wensen.
Na de appartementen aan kant te hebben gemaakt begaven wij ons in lichte spanning naar het vliegveld. De storm Dennis had in Nederland inmiddels de controle over het luchtverkeer overgenomen en of ons vliegtuig zou opstijgen wisten we eigenlijk niet. Ik zag de bui (leuk woordgrapje) al hangen, eerst een half uur vertraging, toen een uur… Maar uiteindelijk mochten we aan boord! Koffers in de overhead luggage bins en stoelriemen goed vast stegen we op en lieten we Letland achter ons. De vlucht verliep voorspoedig, totdat we onder de Nederlandse wolken uitkwamen. We vlogen op de allermooiste landingsbaan aan, dwars over het prachtig verlichte Amsterdam. Met een enorm trillend vliegtuig, plotselinge pressure-drops en klapperende vleugels hebben de piloten ons met een knap staaltje vliegkunsten in een keer aan de grond weten te krijgen (in tegenstelling tot het toestel uit Madrid, maar dat hoorde ik gelukkig pas nadat we geland waren). Hoewel klappen na een lading kan worden opgevat als heel stom, was het applaus dat de doodse stilte doorbrak die de afgelopen drie kwartier in het vliegtuig heerste meer dan terecht. Na iedereen gedag te hebben gezegd bij de bagagebanden, was het tijd om naar huis te gaan. Moe maar voldaan en met een prachtige reis achter me, verliet ik zondag het vliegveld.
Lieve Terra Nova, wat hebben jullie het geweldig gedaan! Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat het een fantastische ervaring was. Ook mijn medereizigers bedankt, zonder jullie had ik de Baltische staten een stuk minder leuk gevonden. Zie ik jullie volgend jaar weer? En waar gaan we dan heen?
Tara
PS. Check de Facebook voor de geweldige aftermovie van Corey (ontzettend bedankt daarvoor), de site voor de foto’s (ik heb die van mij ook ein-de-lijk opgestuurd) en vergeet je vooral niet op te geven voor de Terra Nova commissie 2020-2021!!!